Sliver (15 page)

'Hij zorgt wel dat hij aan zijn trekken komt.' Pete drukte op het knopje. Ze sloegen Walt gade, die een taxiportier openhield. 'Het komt door zijn stem,' zei Pete. 'Hij zong vroeger bij de City Opera, in het koor. Hij en Ruby hebben vorig jaar een verhouding gehad, maar hij heeft er een eind aan gemaakt. Ze zadelde hem de hele tijd op met het uitlaten van de hond.'

Het zwart-witte paar kwam binnen, met kerstinkopen van Lord & Taylor. Men knikte elkaar vriendelijk toe.

Pete zei: 'Daar is het de tijd van het jaar weer voor.'

'Zo is dat,' zei de man glimlachend.

Lift nummer één arriveerde. Zwijgend lieten ze zich naar boven brengen.

Nadat de deur op de zevende verdieping was dichtgegaan, zei hij: 'Bill en Carol Wagnall. Héél interessant.' 'Dat geloof ik direct,' zei ze.

Op de dertiende verdieping stapten ze uit om zijn boodschappen weg te brengen.

'Heel eventjes?' zei hij.

'Pete.' zei ze. 'Je weet hoe het gaat...'

Ze keken elkaar aan.

Kay zei: 'Ik kan niet ontkennen dat ik best zou willen...' 'Ze wéten het toch niet,' zei Pete. Ze schudde haar hoofd. 'Jezus,' zei ze.

'Hè toe,' zei hij. 'We spreken een redelijke tijd af en daar houden we ons aan. Ik heb toch al gezegd dat ik er niet rigoureus mee kap? Eén uur. Maar dan ook geen minuut langer. We zetten de wekker.' Ze zuchtte. 'Goed dan,' zei ze. 'Maar geen minuut langer. Eén uur.'

Ze zetten de wekker.

Ze werkten zich in het zweet in de Vertical Club, waar ze naast elkaar hun armspieren versterkten. Trokken baantjes in het zwembad.

Ze gingen met Roxie en Fletcher naar een succesvolle show in een theatertje niet ver van Broadway. Vonden er niet veel aan, hoewel Roxie en Fletcher ervan genoten. Roxie nodigde hen uit voor een slaapmutsje. Ze sloegen het aanbod af.

Het was kinderlijk eenvoudig. Je drukte op het bovenste knopje van 10A, daarna op de knop voor het grote scherm - en hup, daar stond de woonkamer van 10A al op scherm één. Anne Stangerson hield haar handen tegen haar oren gedrukt en weigerde te luisteren naar een oude vrouw die iets van een vel papier voorlas: haar moeder had haar testament gemaakt.

Ze keken er een paar minuten naar, terwijl op scherm twee de Gruens van 14B naakt op bed lagen met een boek en een rekenmachientje; ze berekenden wat de beste tijd was om Daisy zwanger te maken.

Kay bediende de monitors links plus scherm één, Pete de monitors rechts plus scherm twee. Ze ontdekten contrasten en harmonieën. Ze speelden quatre-mains op het mensenorgel.

Kay stond met de armen over elkaar geslagen uit het raam van haar kantoor te kijken. Ze keek neer op de glanzende ketting van het door regen geplaagde verkeer ver onder haar. Ze slaakte een zucht en keek voor zich uit. Een vrouw die aan de overkant voor het raam stond, wendde haar blik af. 'Kay,' zei Sara, 'is er iets?'

Ze draaide zich om en glimlachte. 'Niets bijzonders,' zei ze. 'Daklozen, drugs en misdaad, het nationale financieringstekort...' Op een dag dat ze thuis werkte, ging ze naar beneden om naar dr. Palme te kijken. Er stonden twee zwarte stoelen met verstelbare rugleuning voor het bedieningspaneel. 'Wat zeg je ervan,' zei Pete. 'Hij heeft zich gesplitst.' Ze keken naar dr. Palme en Nina. En naar Dick. En naar Joanna.

Diadem had een tafel gereserveerd voor een feestelijk dinerdansant ten bate van de vrijwilligers die zich inzetten voor de bestrijding van het analfabetisme in Amerika. Het feest werd gehouden in het Celeste Bartos Forum van de bibliotheek aan Forty- second Street. Toen ze in een taxi langs Fifth Avenue reden, in namaakbont en met kraaltjes bestikt bordeauxrood velours, zei ze: 'Echt, bereid je nou maar voor op vuile blikken, en misschien ook op vuile opmerkingen. Ik heb dit vaker zien gebeuren. Oudere mannen worden er agressief van, vooral als de vrouw in kwestie niet foeilelijk is. Het brengt het dierlijke in de mens boven: de mannetjesherten kruisen de geweien.'

'Maak je toch niet druk,' zei hij. 'Oudere vrouwen met jongere mannen kom je overal tegen. Kijk maar naar Babette en Allan.' 'Jezusmina, die schelen maar vijf jaar,' zei ze. 'Kalmeer,' zei hij. 'Ik wil wedden dat iedereen aardig doet. Als ik verlies, zal ik je eens lekker masseren.' Ze keek naar buiten. 'Daar hou ik je aan...' Het verkeer kroop voort. De kerstboom van het Rockefeller Center bleek adembenemend mooi toen ze er stapvoets voorbijreden; oogverblindend veel lichtjes aan het einde van de plaza, rissen fragiele engeltjes die hun vergulde trompetten omhoogstaken... In de hal voor de zaal nam ze zijn hand in de hare. 'Daar gaat ie dan.' Ze troonde hem mee naar een echtpaar met grijs haar, dat in de rij stond voor de garderobe. 'Hoi!' zei ze. 'Dit is Peter Henderson. Pete, June del Vecchio, Norman del Vecchio.' 'Hallo!' zei June terwijl ze Pete de hand schudde en hem glimlachend aankeek.

'Hallo,' zei Norman. Hij schudde Pete glimlachend de hand. 'Prettig met u kennis te maken,' zei Pete. 'Kay heeft me verteld dat u actief lid bent van Civitas. Dat was mijn vader ook. Hebt u hem misschien gekend? John Henderson.' Norman vroeg: 'De Henderson van U.S. Steel?' 'Ja,' antwoordde hij.

'Die hebben we inderdaad gekend,' zei Norman glimlachend. 'Het was toch zo'n charmante man!' zei June. 'Je hebt zijn ogen, en zijn glimlach!'

'En een formidabel zakenman!' zei Norman. 'Hij wist zelfs geld los te krijgen van aannemers tegen wie we processen hadden gevoerd!'

'Als de appel niet ver van de boom valt, mag je wel uitkijken, Kay,' zei June.

Ze glimlachte. 'Ik zal je waarschuwing ter harte nemen,' zei ze. 'In welke branche zit jij, Peter?' informeerde Norman. 'Ik houd me bezig met computerprogramma's,' antwoordde hij. 'Op het ogenblik zit ik tussen twee projecten in.' 'Misschien zou je eens naar onze manier van factureren kunnen kijken. Het systeem is hoog nodig aan vernieuwing toe. O Jim, kom eens even kennismaken met Peter Henderson, de zoon van een oude vriend...'

Om te beginnen waren er cocktails in de Astor Hall. Iedereen was even aardig.

Stuart had Sams manuscript ontvangen en bedankte Kay. 'Een kolfje naar mijn hand,' zei hij. 'Volgende week komt hij voor een gesprek. Als we het eens worden, bied ik hem een bescheiden voorschot aan.'

'O mooi, dat doet me plezier,' zei Kay.

'Geweldig,' zei Pete.

'Ken jij hem ook, Pete?' vroeg Stuart.

'We groeten elkaar in de lift,' zei hij. 'We wonen allemaal in dezelfde flat.'

Wendy vroeg glimlachend: 'Ben jij toevallig die geheimzinnige eigenaar?'

Met een glimlach in Kays richting antwoordde Pete: 'Nee, we zijn er nog niet achter wie dat is. De favoriete kandidaten zijn een paar juristen.'

De glazen koepel van het forum - voorzien van stalen ribben met lichtjes erlangs, als een ruimteschip van H.G. Wells - werd van bovenaf beschenen door van roze naar violet verlopend licht. De tafeltjes waren gedekt met paars en violet, het servies was wit met een gouden randje, en er stonden roze met violette bloemstukken en hoge roze kaarsen. Een vier man sterk combo speelde Sondheim en Porter.

Het gesprek aan de tafel van Diadem ging over het verkeer, de afbrokkelende infrastructuur van de stad, Japanse beleggingsstrategieën, gezond eten en testamenten.

Na het gevleugelde wild zei Norman: 'Kay?' Terwijl ze met Norman meeliep naar de dansvloer schonk ze Pete een glimlach. Ze groetten enkele bekenden en dansten op gepaste afstand van elkaar op Let's Do It.

'Er ontgaat hem niet veel,' zei Norman. 'En hij is ook goed op de hoogte.'

'Ja, hè?' zei ze.

'Ik hoop dat hij emotioneel evenwichtiger is dan zijn vader. Vier keer getrouwd, geloof ik. Iedere keer met een actrice. Ik vraag me af...'

Ze dansten verder, ingesloten door andere paren. 'Wat vraag je je af?' vroeg Kay.

'Een van die vrouwen is overleden na een val van de trap,' zei Norman. 'Ik vroeg me af of dat Peters moeder was.' 'Klopt,' zei ze. 'Thea Marshall.' 'Een gebogen marmeren trap, volgens het verhaal.'

'Het verhaal?' Ze glimlachte Pete toe, die een eindje verderop danste en haar boven Junes grijze krullen een knipoog gaf. 'Hallo,' zei Norman tegen een bekende. 'O, een roddelpraatje dat toentertijd de ronde deed... Hoe lang is het geleden... Twaalf, dertien jaar? Er was een feest aan de gang toen het gebeurde. Ze liep met koffers te sjouwen, daardoor is ze gestruikeld. Ze had haast om een vliegtuig te halen. Op het allerlaatste moment had ze besloten om met Kerstmis naar huis te gaan. Dat zei Henderson naderhand. Ze kwam ergens uit Canada. Er werd beweerd dat een van de koffers openviel toen hij onder aan de trap belandde, en iemand heeft gezien dat er badpakken en zomerjurken in zaten.' 'Kunnen we ruilen?' vroeg Pete, met een glimlachende June aan zijn arm.

'Ja zeker,' zei Norman. Hij liet Kay los en danste met June verder. 'Voor alle partijen een goede ruil.' Pete sloeg zijn arm om Kays middel en glimlachte haar toe.

'Wat zijn we galant vanavond,' zei June terwijl Norman zich met haar te midden van de andere dansers voegde. 'Hoorde ik iets over badpakken en zomerjurken?' vroeg Pete. Hij trok Kay dicht tegen zich aan, pakte haar hand en samen bewogen ze op het ritme van de muziek.

Ze keek hem aan. Het donkere kostuum stond hem goed en zijn blauwe ogen keken glimlachend op haar neer.

'Dat dacht ik op te vangen,' zei hij.

Ze antwoordde: 'Geen idee. Ik heb niet goed geluisterd.'

Hij trok haar nog iets dichter naar zich toe en legde zijn wang tegen de hare. 'Wie is wie een massage schuldig?' vroeg hij.

Ze dansten te midden van de andere gasten op Easy To Love, onder de glazen koepel met stalen ribben, in een schijnsel dat verliep van violet naar paars.

Toen het met haar werk tijdelijk niet wilde vlotten had Kay het zich proberen voor te stellen. Wat vreselijk dat het thuis was gebeurd, op een tijdstip dat hij er hoogst waarschijnlijk getuige van was geweest, en dan nog wel vlak voor Kerstmis, tijdens een feest. Ze moest er weer aan denken toen ze toekeek hoe Lisa op scherm één een koffer pakte en Maggie, die arme Maggie op scherm twee een koffer aan het uitpakken was. Pete was in 13A om de bezorger van restaurant Jolly Chan's op te wachten, die in de lift onderweg was, samen met Phil en de McAuliffs.

De badpakken en zomerjurken, als ze echt waren geweest en geen vergissing, duidden op Californië. En dat wees in de richting van Sam.

En dat zou erop kunnen wijzen dat John Henderson zijn vrouw een duwtje had gegeven.

Ze had veel te veel griezelverhalen en thrillers geredigeerd, hield ze zich voor. In werkelijkheid was een dodelijke valpartij vrijwel altijd een ongeluk, geen opzet. Zelfs een val van een gebogen marmeren trap.

Ze hadden ook nog een huis in Palm Beach gehad. Misschien had Thea daarheen willen gaan en had John gezegd dat ze dat alleen maar deed omdat dat beter klonk dan scheiden met Kerstmis. Maar Thea had in Palm Beach toch zeker genoeg badpakken en zomerjurken gehad...

De deur ging open. Kay draaide zich om. Pete kwam de gang binnen met een zak van bruin papier. Hij glimlachte - John Hendersons glimlach. Johns zoon.

'Wat wil je eerst?' vroeg hij terwijl hij de deur achter zich dichtdeed.

'Het maakt mij niet uit, schat,' zei ze. Glimlachte hem toe. Hij glimlachte in het fletse blauwwitte schijnsel en keek over haar heen. 'Interessant,' zei hij. 'Het verhaal van de twee koffers. Had ik je al verteld dat ze terugkwam?' Hij liep naar de keuken. Vanuit de doorloop stroomde er licht binnen.

Ze wendde zich naar het scherm en keek weer naar Lisa, die haar koffer probeerde dicht te krijgen. Maggie zette de hare in de kast. Kay draaide haar stoel een halve slag, stond op en ging naar de keuken. Pete was bezig de zak uit te pakken. 'Dit doe ik wel even, liefje,' zei hij.

'Ik wil even mijn benen strekken,' zei ze. Pakte borden uit het afdruiprek en zette ze op het aanrecht. 'Mmm, wat ruikt dat lekker,' zei ze.

'Waarom zetten ze er niet op wat erin zit...' Hij peuterde aan de rand van een rond bakje.

Kay pakte vorken en opscheplepels uit de la en legde de lepels bij hem neer. 'Over koffers gesproken,' zei ze. 'Norman vertelde me over de val die je moeder heeft gemaakt.'

Hij draaide zich naar haar toe en keek haar aan. 'Was hij erbij?' vroeg hij.

'Nee. Hij heeft het van horen zeggen. Ik wist hoe ze was gestorven, want dat had Sam me verteld, maar ik wist niet dat het thuis was gebeurd.' Ze legde haar hand op zijn arm en keek hem aan. 'Was je erbij?' vroeg ze.

Hij knikte. 'Ze had me net gedag gezegd,' zei hij. 'Nauwelijks twee minuten voordat het gebeurde.'

Er ging een steek door haar heen en ze gaf een kneepje in zijn arm. 'Ik heb het niet zien gebeuren,' zei hij. 'Ik was op mijn kamer.' Hij glimlachte. 'Ik zat naar Charlie's Angels te kijken.' Zijn glimlach verflauwde. 'Opeens werd het stil beneden. Er waren wel dertig, veertig mensen in huis, maar het werd doodstil...' Hij haalde diep adem en keek naar het bakje, waarna hij met beide handen op de rand drukte. 'Volgens mij zijn dit de kerriegarnalen,' zei hij. \ Kay ging dicht bij hem staan, met haar hand op zijn arm, en keek naar zijn handen. 'Waar ging ze heen?' vroeg ze. 'Naar mijn grootouders,' zei hij. 'In Nova Scotia. Ben je daar wel eens geweest?' 'Nee,' antwoordde ze.

'Ik ook niet,' zei hij. 'Als je haar verhalen moest geloven was het er bar ongezellig. Ze zijn een paar keer bij ons op bezoek geweest, maar wij zijn nooit naar hen toe gegaan.'

Ze kuste hem op zijn oor, liet zijn arm los en pakte een handje servetjes uit de doos, terwijl hij de rijst en de garnalen op de borden schepte. 'Wat wil je drinken?' vroeg ze.

Pete kneep zijn ogen halfdicht en tuitte zijn lippen. 'Een pilsje,' zei hij.

'Goed idee,' zei Kay en legde de vorken en servetjes op het blad. Ze ging naar de koelkast en deed hem open. 'Waar is je vader aan overleden?' vroeg ze.

'Beenmergkanker,' antwoordde hij. 'Wanneer heeft Norman je dat verteld? Laatst op dat feest?'

Ze pakte twee blikjes bier en duwde de deur met haar elleboog dicht. 'Nee,' zei ze. 'Gisteren, op zijn kantoor. Hij is onder de indruk van je uitstraling, wist je dat?'

'Kom kom,' zei hij. 'Hij is onder de indruk van mijn geld.' 'Van allebei,' zei ze.

Ze pakte de glazen, zette alles op het blad en ging ermee naar binnen. Hij nam de twee volle borden mee. Het was zaterdagavond. Ze keken tot na tweeën. 'Wat een avond,' zei ze terwijl ze zich op zijn schoot omdraaide en hem knuffelde. Hij kuste haar en liet zijn stoel twee keer rondtollen. 'Een zaterdagavond net als alle andere,' zei hij. Kay stond op en rekte zich geeuwend uit. Pete streelde haar rug, draaide zich om en trok een la open. 'Ik zet de Steins op de band,' zei hij. 'Je weet maar nooit of Springsteen nog komt opdagen.' 'Die komt niet,' zei ze terwijl ze haar blouse dichtknoopte. 'Mark kletst maar wat, dat hoor je toch zo.'