De Kaart En Het Gebied (6 page)

'Maakt u vaak foto's van wegenkaarten?'

'Ja... Ja, vrij vaak.'

'Altijd van Michelin?'

'Ja.'

Ze dacht een paar seconden na en vroeg hem toen: 'Hebt u veel van dit soort foto's gemaakt?'

'Iets meer dan achthonderd.'

Dit keer keek ze hem minstens twintig seconden strak en ronduit verbluft aan, waarna ze vervolgde: 'We moeten erover praten. We moeten een keer afspreken om erover te praten. Het zal u misschien verbazen, maar... ik werk bij Michelin.'

Uit een piepkleine Prada-tas haalde ze een visitekaartje tevoorschijn, waar hij een verdwaasde blik op wierp voordat hij het opborg: Olga Sheremoyova, afdeling communicatie, Michelin France.

.

Hij belde haar de volgende ochtend; Olga stelde voor diezelfde avond samen te dineren.

'Ik dineer niet echt...' wierp hij tegen. 'Nou ja, ik bedoel, niet echt buiten de deur. Ik geloof zelfs dat ik geen enkel restaurant in Parijs ken.'

'Ik ken er heel veel,' antwoordde ze ferm. 'Dat is een beetje mijn beroep, kan ik wel zeggen.'

Ze spraken af bij Anthony & Georges, een piepklein restaurant met een stuk of tien tafels in de Rue d'Arras. Alles in de eetzaal, van servies tot meubilair, was bij antiekwinkels op de kop getikt en vormde een gezellig mengelmoesje van meubels in achttiende-eeuwse Franse stijl, art nouveau-prullaria en Engels servies en porselein. Aan alle tafeltjes zaten toeristen, Amerikanen en Chinezen vooral - er was ook een tafeltje met Russen. Olga werd als een vaste klant ontvangen door de magere, kale en vagelijk verontrustende Georges, die een beetje de look van een voormalige lederhomo had. Anthony, in de keuken, was een gematigde
bear -
waarschijnlijk hield hij zich in, inaar zijn kaart verried een ware obsessie met foie gras. Jed rubriceerde hen als semimoderne homo's, die de traditioneel met hun gemeenschap geassocieerde excessen en wansmaak graag wilden vermijden, maar zich toch af en toe ook een beetje lieten
gaan-toen Olga binnenkwam had Georges haar gevraagd: 'Zal ik je mantel aannemen,
schat}',
met een supernichterige nadruk op dat laatste woord, precies Michou. Ze droeg een bontmantel, een merkwaardige keus voor het seizoen, maar eronder ontdekte Jed een heel kort minirokje en een strapless topje van wit satijn, versierd met Swarovski-kristallen; ze was werkelijk prachtig.

'Hoe gaat het, liefje?' Anthony, met een keukenschort om zijn middel, wiegelde voor hun tafeltje. 'Hou je van kip met kreeftjes? We hebben kreeftjes uit de Limousin binnengekregen, ze zijn subliem, absoluut subliem. - Dag heer,' richtte hij zich vervolgens tot Jed.

'Vindt u het hier leuk?' vroeg Olga aan Jed toen hij weg was.

'Ik... ja. Echt typisch. Of nou ja, je hebt het gevoel dat het typisch is, maar waarvoor, dat weet je niet zo goed. Staat het in de gids?' Hij had de indruk dat dat de te stellen vraag was.

'Nog niet. Het komt in de editie van volgend jaar. Er heeft een stuk gestaan in
Condé Nast Traveller,
en in de Chinese
Elle.'

.

Hoewel ze momenteel op het Parijse kantoor van Michelin werkte, was Olga in feite gedetacheerd door de in Zwitserland gevestigde holding Compagnie Financière Michelin. In een vrij logische poging tot diversificatie had de firma recentelijk een aanzienlijk aandeel genomen in de ketens Relais et Chateaux en vooral French Touch, die sinds een paar jaar sterk in opkomst was - waarbij om redenen van beroepsethiek een strikte onafhankelijkheid ten aanzien van de diverse gidsredacties werd gehandhaafd. De firma was algauw tot het besef gekomen dat Fransen zich globaal gezien eigenlijk geen vakanties in Frankrijk meer konden permitteren, en zeker niet in de hotels van de twee ketens. Uit een het jaar ervoor in de French Touch-hotels gehouden enquête was gebleken dat vijfenzeventig procent van de klantenkring afkomstig was uit drie landen: China, India en Rusland - een percentage dat opliep tot negentig voor de etablissementen met het label 'Droomverblijven', de meest
prestigieuze in het aanbod. Olga was aangesteld om de communicatie te herijken en af te stemmen op de verwachtingen van die nieuwe klanten
kring.

Het mecenaat op het gebied van hedendaagse kunst was niet echt een onderdeel van de traditionele Michelincultuur, vervolgde ze. De multinational, die zijn hoofdkwartier altijd in Clermont-Ferrand had gehouden, met in het directiecomité bijna altijd een nakomeling van de oprichters, stond bekend als een tamelijk conservatief of zelfs paternalistisch bedrijf. Haar plan om in Parijs een Espace Michelin voor hedendaagse kunst te openen stuitte op veel weerstand bij de leidinggevende instanties, terwijl dat plan het bedrijf in Rusland en China een forse imagoverbetering zou opleveren, dat wist ze zeker.

'Verveel ik u?' onderbrak ze plotseling haar betoog. 'Het spijt me, ik praat alleen maar over business, terwijl u een kunstenaar bent...'

'Helemaal niet,' antwoordde Jed naar waarheid. 'Helemaal niet, ik ben gefascineerd. Kijk, ik heb mijn foie gras niet eens aangeraakt...'

Hij was inderdaad gefascineerd, maar eerder door haar ogen, door de beweging van haar lippen als ze praatte - ze had een zachtroze, licht iriserende lippenstift die heel goed bij haar ogen paste.

Ze keken elkaar een paar seconden aan zonder iets te zeggen, en Jed wist het zeker: de blik die ze diep in zijn ogen wierp was er echt een van
begeerte.
En door zijn gezichtsuitdrukking wist zij meteen dat hij het wist.

'Kortom...' ging Olga verder, een beetje in de war, 'kortom voor mij is het een buitenkans om een kunstenaar te hebben die Michelinkaarten als basis voor zijn werk gebruikt.'

'Maar weet u, ik vind die kaarten echt mooi.'

'Dat is te zien. Dat is te zien aan uw foto's.'

.

Het was maar al te makkelijk om haar mee naar huis te vragen, zodat hij haar andere foto's kon laten zien. Op het moment dat de taxi de Avenue des Gobelins insloeg overviel hem toch een gevoel van verlegenheid.

'Ik ben bang dat mijn flat een beetje rommelig is...' zei hij.

Natuurlijk antwoordde ze dat het niet erg was, maar toen ze de trap op liepen voelde hij zich steeds slechter op zijn gemak, en bij het opendoen van de deur wierp hij haar een korte blik toe: ze had toch wel even met haar ogen geknipperd.
Rommelig
was echt een eufemisme. Rond de schraagtafel waarop hij zijn Linhof-camera had geïnstalleerd, lag de hele vloer vol met afdrukken, soms meerdere lagen dik, het waren er waarschijnlijk duizenden. Er was enkel een smalle doorgang tussen de schraagtafel en het matras, dat plat op de vloer lag. En niet alleen was de flat rommelig, hij was ook
vies,
de lakens waren haast bruin en zaten vol organische vlekken.

'Ja, een jongenskamer...' zei Olga luchtig, waarna ze verder de kamer in liep en op haar hurken ging zitten om een afdruk te bestuderen, haar minirokje schoof een flink stuk omhoog over haar dijen, haar benen waren ongelofelijk lang en dun, hoe kon je zulke lange, dunne benen hebben? Jed had nog nooit zo'n erectie gehad, het deed gewoon pijn, hij stond te trillen op zijn benen en had het gevoel dat hij elk moment kon flauwvallen.

'Ik...' bracht hij met krassende, onherkenbare stem uit. Olga draaide zich om en zag dat het menens was, ze herkende direct de verblinde, paniekerige blik van de man die het niet meer uithoudt van begeerte, ze was in een paar stappen bij hem, omhulde hem met haar wellustige lichaam en kuste hem vol op de mond.

Bij haar thuis was toch beter. Dat was natuurlijk heel andere koek: een prachtig tweekamerappartement in de Rue Guyne-mer met uitzicht op de Jardin du Luxembourg. Olga was een van die aandoenlijke Russen die in de loop van hun vormingsjaren een bepaald beeld van Frankrijk hebben leren bewonderen -hoffelijkheid, gastronomie, literatuur en ga zo maar door-en vervolgens regelmatig diep teleurgesteld zijn dat het werkelijke land zo slecht aan hun verwachtingen voldoet. Men denkt vaak dat de Russen hun grote anticommunistische revolutie alleen op touw hebben gezet om Big Macs en Tom Cruise-films te kunnen consumeren; daar zit een grote kern van waarheid in, maar bij een minderheid van hen bestond ook het verlangen om
pouilly-fïiissé
te degusteren of de
Sainte-Chapelle
te bezoeken. Door haar opleidingsniveau en algemene ontwikkeling behoorde Olga tot die elite. Haar vader, als bioloog werkzaam aan de universiteit van Moskou, was insectenspecialist - er was zelfs een Siberische schubvleugelige naar hem genoemd. Hijzelf noch zijn gezin had echt geprofiteerd van de grote versnippering die had plaatsgevonden toen het Rijk ten val kwam; ze waren ook niet in de goot beland, de universiteit waaraan hij doceerde had een aanvaardbaar budget behouden, en na een paar onzekere jaren hadden ze een stabiele, alleszins redelijke
middenklasse-
status bereikt - maar het feit dat Olga in Parijs op grote voet kon leven, een tweekamerappartement in de Rue Guynemer kon huren en merkkleding kon dragen, had ze zuiver aan haar salaris bij Michelin te danken.

Toen ze geliefden waren geworden, ontstond er vrij snel een regelmaat, 's Ochtends ging Jed tegelijk met haar van huis. Terwijl zij in haar Mini Park Lane stapte om naar haar werk aan de Avenue de la Grande-Armée te gaan, nam hij de metro naar zijn atelier aan de Boulevard de PHôpital. 's Avonds kwam hij weer thuis, over het algemeen iets vroeger dan zij.

Ze gingen vaak uit. Olga, die sinds twee jaar in Parijs woonde, had moeiteloos een uitgebreid netwerk van sociale relaties weten op te zetten. Door haar werk had ze regelmatig contact met de pers en de media - vooral binnen de sector van de toeristische en gastronomische rubrieken, die eerlijk gezegd weinig
glamour
hadden. Hoe dan ook zou een vrouw met haar schoonheid overal toegang hebben gekregen, in elke mogelijke kring. Het was zelfs verbazingwekkend dat ze geen vaste minnaar had toen ze Jed ontmoette; nog verbazingwekkender was het dat ze haar keus op hem had laten vallen. Hij was zonder twijfel een
knappe jongen,
maar van een klein en mager soort dat vrouwen over het algemeen niet erg aantrekkelijk vinden-het beeld van het viriele, brute
beest in bed
deed sinds een paar jaar weer opgang, en in feite was het veel meer dan zomaar een nieuwe mode, namelijk een terugkeer naar de natuurlijke
basiswaarden,
naar de seksuele aantrekkingskracht in zijn meest elementaire, ruwe vorm, zoals ook het tijdperk van de anorectische fotomodellen voorgoed voorbij was en alleen een handvol Afrikanen en perverselingen zich nog voor overdreven weelderige vrouwen interesseerden; na diverse slingerbewegingen, waarvan de amplitude overigens nooit erg groot was geweest, markeerde het prille derde millennium op alle terreinen een terugkeer naar de verheerlijking van een eenvoudig, beproefd model: schoonheid die zich bij de vrouw uitdrukt in volheid, bij de man in fysieke kracht. Voor Jed was een dergelijke situatie niet bijzonder gunstig. Ook zijn kunstenaarscarrière had niets indrukwekkends -in feite was hij niet eens
kunstenaar,
hij had nooit geëxposeerd, er was nooit een artikel verschenen dat zijn werk signaleerde en het belang ervan aan de wereld duidelijk maakte, bijna niemand kende hem destijds. Ja, Olga's keus was verbazingwekkend, en Jed zou zich er ook zeker over hebben verbaasd als het in zijn aard had gelegen om zich over dat soort dingen te verbazen, of ze zelfs ook maar op te merken.

Hoe het ook zij, in een paar weken tijd werd hij voor meer vernissages, previews en literaire cocktails uitgenodigd dan tijdens zijn hele studie aan de kunstacademie. Hij maakte zich snel het passende gedrag eigen. Je hoefde niet perse briljant te zijn, meestal kon je zelfs beter helemaal niets zeggen, maar je moest wel naar je gesprekspartner luisteren, naar hem luisteren vol ernst en empathie, en het gesprek soms even vooruit helpen met een 'Echt waar?' waarmee je je belangstelling en verbazing uitdrukte, of een 'Ja, dat zeker...' met een nuance van begrijpende instemming. Door zijn geringe lengte kon Jed bovendien makkelijk de onderdanige houding aannemen die cultuurdragers over het algemeen op prijs stellen - net als alle andere mensen om eerlijk te zijn. Het was kortom een milieu waar je makkelijk binnen kwam, waarschijnlijk even makkelijk als in willekeurig welk milieu, en Jed had veel baat bij zijn hoffelijke neutraliteit en zijn stilzwijgen over zijn eigen oeuvre, omdat hij daarmee de overigens gerechtvaardigde indruk wekte dat hij een serieuze kunstenaar was, een kunstenaar
die echt werkte.
Door met beleefde onverschilligheid tussen de andere mensen rond te dobberen nam Jed onbewust een beetje de
groove-
houding aan waar Andy Warhol voorheen zijn succes aan te danken had gehad, terwijl hij er toch ook een nuance van ernst aan gaf-waarin men direct een teken van betrokkenheid, van
maatschappelijke
betrokkenheid zag - die vijftig jaar later onontbeerlijk was geworden. Op een avond in november, bij de toekenning van een of andere literaire prijs, werd hij zelfs voorgesteld aan de befaamde Frédéric Beigbeder, die toen op het toppunt van zijn mediatieke roem verkeerde. Nadat de schrijver en publicist Olga langdurig had gekust (maar op zo'n opzichtige, theatrale manier dat het een onschuldig gebaar werd, omdat hij zo duidelijk
open kaart speelde
) wierp hij Jed een geïntrigeerde blik toe, waarna hij onmiddellijk weer werd aangeklampt door een populaire pornoactrice die net een reeks gesprekken met een Tibetaanse monnik had gepubliceerd. Terwijl hij de woorden van de ex-hardcorester met een regelmatige reeks knikjes beantwoordde keek Beigbeder vanuit zijn ooghoeken telkens naar Jed alsof hij hem wilde sommeren om niet weg te glippen in de menigte, die steeds dichter werd naarmate de gebakjes verder op raakten. De sterk vermagerde auteur van
Vergeef me
droeg in die tijd een dun baardje, met de evidente bedoeling op een Russische romanheld te lijken. Uiteindelijk werd het meisje aangesproken door een grote, slappige en halfvette kerel met halflang haar en een halfslimme, halfdomme blik, die bepaalde verantwoordelijkheden bij uitgeverij Grasset scheen uit te oefenen, en Beigbeder kon zich bevrijden. Olga stond een paar meter verderop, omringd door haar gebruikelijke wolk van mannelijke bewonderaars.